Growing up, I often heard adults warn children, “If you don’t study, you’ll end up like a dog.” It was a phrase thrown around casually, meant to frighten us into discipline. I never imagined how deeply those words would echo later in my life.

I still remember the auntie from the house next door scolding her son who hated school. “Look at you,” she would say. “If you refuse to study, you’ll become a dog. Look at Kyin-Khar Maung across the street—he always learn and get good marks. You only wanders around all day. That’s exactly how a dog ends up.”

Her son eventually dropped out of school, just as she predicted.

Meanwhile, I was the model student. I memorized every lesson, collected prizes, and stood proudly on award stages, smiling as applause filled the hall. While I basked in academic success, that boy drifted quietly among the fish‑paste stalls and dried‑fish shops, carrying the smell of ngapi on his clothes.

I believed degrees would open doors. I believed education guaranteed a stable future. But every time I tried to turn my qualifications into a way to support my parents, the opportunity slipped away. Even as a bachelor, my monthly salary barely covered my own needs. After marriage, life tightened further.

The certificates I collected over fifteen years could not compete with a single business license. My salary was only 180,000 kyats. I had no skills for side jobs, and no time to learn them. Being a government employee felt like carrying a burden that grew heavier each year.

Meanwhile, the once‑shabby house next door transformed into a three‑storey building. The auntie who used to shout, “If you don’t study, you’ll become a dog,” no longer needed to say it.

Her son—the boy who was compared unfavorably to me—now drives one good car after another. His fish‑paste and dried‑fish business has grown into a thriving enterprise. The fried noodles he brings us sometimes carry no trace of the fishy smell that fills our own kitchen every day.

My small Chinese‑made motorbike cannot compare with his car. While I stay up late doing school paperwork, he sleeps peacefully after a day of running his business. When he says, “Let me know if you need any help,” he means it sincerely. But to me, the words sting. They remind me of how small I feel.

So who really became the “dog”? Him—or me?

I’ve learned a painful but important truth: success does not belong only to those with degrees. Hard work, opportunity, and courage matter just as much, sometimes more.

And when I have children of my own, I will try my best never to say, “If you don’t study, you’ll become a dog.” Some lessons should never be taught through fear.

Credit: We are One

”ပညာမတတ်ရင် မင်းတို့ခွေးဖြစ်မယ်”လို့
မပြောမိဖို့ ကြိုးစားရမယ်။

”ကျောင်းမနေချင်ဘူး။ ပညာတတ်မဖြစ်ချင်ဘူးဆိုရင် မင်းတော့
ခွေးဖြစ်ပြီ။ ဟိုဘက်အိမ်က ကျင်ခါးမောင်ကို ကြည့်စမ်း။
သူများလို စာလေးဘာလေး ကျက်ဖို့ မကြိုးစားဘူး။
အားအားနေ
အလေလိုက်နေဖို့ပဲကြိုးစားနေတယ်။
ခွေးဖြစ်မယ့်အကောင်” လို့

အိမ်ဘေးအိမ်က ပွစိပွစိအဒေါ်ကြီး စာမကျက်တဲ့သူ့သားကို
ပြောပြောလေတိုင်း ကလေးဘာသာဘာဝ ကျွန်တော့်ကို
မြှောက်နေမှန်းသိလို့ တမင် စာကျက်သံကိုမြှင့်ပြီး
အော်ခဲ့တာကို ပြန်အမှတ်ရမိပါတယ်။

အဲ့ဒီငနဲကလေးက မခံချင်စိတ်ရှိရော့လေသလား
မသိပါ။ ကျောင်းပါအပြီးထွက်လိုက်ပါတော့တယ်။
ကျွန်တော်က
စာအုပ်ထဲကစာတွေ အပိုင်ကျက်ပြီးဆုတံဆိပ်တွေပိုက်နေချိန်။
ဆုပေးစင်မြင့်ထက်မှာ လက်ခုပ်သံတွေကို ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့
စာသုံးနေချိန် ထိုငနဲက ငါးပိ၊ငါးခြောက်အနံ့တွေနဲ့ ငါးဒိုင်၊ ငါးပိ
ငါးခြောက်ဒိုင်တွေကြားမှာ မထင်မရှားကျင်လည်နေခဲ့တာပေါ့။

ရက်တွေကတရွေ့ရွေ့။ပြက္ခဒိန်တွေက တဖျက်ဖျက်
လွင့်လူးခဲ့တယ်။ ခွေးမဖြစ်ဖို့အရေးမိဘရဲ့ချွေးနှဲစာကလေးနဲ့
ခြိုးခြိုး ခြံခြံ ကျွန်တော်ပညာကို ဆည်းပူးခဲ့ပေါ့

ဘွဲ့တွေဘာတွေရ ။ အလုပ်တွေဘာတွေရပေါ့။ဘွဲ့ရ ရင်တော့
မိဘကိုပြန်ထောက်ပံ့နိုင်ပြီဆိုတဲ့ အတွေးဟာအကောင်အထည်
ဖော်ဖို့လုပ်တိုင်း ထွက်ထွက်ပြေးသွားတာ အခါခါ။

လူပျိုဘဝကတောင်ကိုယ့်လစာတစ်လစာဟာကိုယ့်အတွက်
မလောက်ငတဲ့ကောင်ဟာအိမ်ထောင်တွေ ဘာတွေကျတော့
ပိုပြီးအသက်ရှူကျပ်ခဲ့တာ အမှန်။

အိမ်အရွဲ့အစောင်းလေးကို ၁၅ နှစ်လုံးလုံး
စုဆောင်းထားတဲ့ ဆုတံဆိပ်လေးတွေနဲ့
ဘွဲ့တံဆိပ်တစ်ခုကကျားမကန်နိုင်ခဲ့ဘူးလေ။ရတဲ့လခက
၁၈၀၀၀၀ ။အပိုဝင်ငွေလေးရအောင် အပိုအလုပ်လေး
လုပ်ဖို့ကလည်း ကျွန်တော်က ဘာမှ လုပ်မတတ်။
လုပ်ဖို့အချိန်ကလည်းမရှိ။

ဝန်ထမ်းဆိုတာက ခုခေတ်မှာ မနိုင်ဝန်ကို
ထမ်းနေရတယ်လို့ ယူဆမိတယ်။
ဒီအချိန်မှာတော့ အရင်က ခပ်နုပ်နုပ် ဘေးအိမ်လေးဟာ
သုံးထပ်တိုက်ကြီးအသွင်ကို ပြောင်းသွားပြီ။
”စာမတတ်ရင်ခွေးဖြစ်မယ်”
ဆိုတဲ့ပွစိပွစိ အဒေါ်ကြီးအသံကို မကြားရတော့။

ကျွန်တော်နဲ့နှိုင်းပြီး ဆူပူခံခဲ့ရတဲ့ ငနဲသားကတော့
ကားအကောင်းစားကြီး
တစ်စီးပြီးတစ်စီးပြောင်းစီးလို့။
ငါးပိ၊ငါးခြောက်လုပ်ငန်းနဲ့ ကြီးလို့ ပွားလို့လေ။သူဝယ်ဝယ်
လာပေးတဲ့ ခေါက်ဆွဲကြော်ထုပ်တွေဟာ ငါးပိနံ ငါးခြောက်နံ့
ကင်းသလောက်
ကျွန်တော်တို့စားနေတဲ့ နေ့စဉ်ထမင်းဝိုင်းကတော့ ငါးပိနံ့
ငါးခြောက်နံ့မလွတ်။

ကျွန်တော်စီးနေတဲ့ ချိုင်းနားမိဒ် ဆိုင်ကယ်ကလေးနဲ့ သူ့ရဲ့ကားနဲ့
မယှဉ်ဝံ့။
ကျွန်တော်က ကျောင်းက စာရင်းဇယားတွေကိုညနက်တဲ့အထိ
ထိုင်လုပ်နေရတဲ့အချိန်မှာသူက ဇိမ်ကျကျ အိပ်စက်အနားယူ
နေခဲ့တယ်လေ။

”ကျောင်းဆရာအကူအညီလိုရင် ပြောနော်”ဆိုတဲ့ စကားက
သူ့အတွက် ရိုးသားပေမယ့်ကျွန်တော့်အတွက် နာကျင်စရာ။
အားငယ်စရာ။

တကယ် ခွေးဖြစ်သွားခဲ့တာက သူလား။
ကျွန်တော်လား။
ပညာတတ်ဖြစ်သွားခဲ့တဲ့ကျွန်တော်က
ဒီအချိန်မှာ ဖုတ်လူး ပြာလူး။
ကျွန်တော့်သားသမီးကျရင်
”ပညာမတတ်ရင် မင်းတို့ခွေးဖြစ်မယ်”လို့
မပြောမိဖို့ ကြိုးစားရမယ်။

ခု ကျွန်တော်ဆယ်တန်းစာစစ်အတွက်
ရုံးမှာ အလုပ်လုပ်နေတယ်။
အမှားကလေးတစ်ချက်ဖြစ်တာနဲ့၊သတိကလေးတစ်ချက်
လွတ်တာနဲ့အလုပ်ပြုတ်ရုံတင်မကထောင်ပါကျနိုင်တယ် လို့
ဝန်ခံကတိပါ ထိုးထားရတယ်။

ငါးပိ ငါးခြောက်တွေ မှိုတက်သွားလို့
အိမ်ဘေးက ငနဲက စီးပွားပျက်မသွား။
အလုပ်ပျက်မသွား။ထောင်ကျမသွား။

ဒီအချိန်မှာခုံနံပါတ်လေးတစ်ခုမှားသွား၊ကျား၊မ လေးမှားသွား
တာနဲ့ မောင်ကျင်ခါးတို့ထောင်နှုတ်ခမ်းနားနီးပြီဆိုတာ။ ။

#credit ( ကျင်ခါးမောင်)