In every religion, the moral responsibility of those who lead the faithful is immense. Whether they are monks, ulama, priests, rabbis, or pundits — their sincerity and purity determine the moral health of society.
The following reflection reminds us that the greatest danger to any faith comes not from outside enemies, but from hypocrisy within. When spiritual authority is used for ego, wealth, or power, the sacred flame of truth becomes the very fire that consumes its pretenders.
This interfaith commentary draws upon Buddhist, Islamic, Christian, Jewish, and Hindu scriptures — showing that the warning is universal: those who misuse religion shall face the earliest and fiercest judgment.
Let us therefore renew our devotion to honesty, compassion, and self-discipline — the timeless virtues shared by all faiths.
(Parallel Warnings Across Religions)
Buddhist Teaching – The Pyittas of Gijjhakuta Hill
Once, while the Buddha was residing in Veluvana Monastery near Rajagaha, the Venerable Moggallana and Lakkhana were spending the rains retreat on Gijjhakuta Hill.
As Moggallana descended the hill one morning, he smiled.
Lakkhana asked, “Venerable Sir, what makes you smile?”
Moggallana replied, “Not now — please ask me before the Blessed One.”
Later, after their alms round, they approached the Buddha and repeated the question.
The Buddha said:
“Moggallana saw, with divine vision, monks, nuns, novices, and female disciples who had become ‘Rahan Pyittas’ (ghostly spirits) — their robes, alms bowls, and very bodies burning with fierce flames, crying out in pain.
They were once corrupt monks and nuns under the Kassapa Buddha’s dispensation, who lived off the holy religion but lacked virtue.
After enduring countless years in hell, they still carry the remnants of that karma.”
The Buddha concluded:
“Just as worms live in sweet honey and die from it,
even so, those who live off the Holy Dhamma without purity
are consumed by the fire of their own unwholesomeness.”
(Lakkhana Sutta, Nidānavagga, Saṃyutta Nikāya)
Islamic Parable – “The Fire Shall Begin with the Scholars”
In Islam, a similar warning appears in authentic Hadith:
“On the Day of Judgment, the fire of Hell will be kindled first with three types of people: a scholar who did not act upon his knowledge, a wealthy man who gave charity for show, and a martyr who fought for fame.”
(Sahih Muslim, Book of Imara, Hadith 1905)
And in another Hadith, Prophet Muhammad ﷺ said:
“The most severely punished on the Day of Judgment will be the hypocritical scholars.”
(al-Darimi, al-Muqaddimah, 1/98)
Thus, just as in Buddhism, those who misuse religion for status or wealth will face the earliest and fiercest fire — not common sinners, but the self-proclaimed pious who deceived others.
Christianity – “Woe unto You, Hypocrites”
Jesus Christ (Peace be upon him) gave repeated warnings against religious hypocrisy:
“Woe unto you, scribes and Pharisees, hypocrites!
For you are like whitewashed tombs — beautiful outwardly but full of dead men’s bones inside.”
(Matthew 23:27)
And again:
“Not everyone who says to me, ‘Lord, Lord,’ shall enter the Kingdom of Heaven, but only those who do the will of my Father.”
(Matthew 7:21)
Thus, the Bible too warns that those who use religion for show and control rather than humility and service will face divine rejection.
Judaism – “The Fire Shall Burn in Zion”
In the Jewish Talmud and prophetic literature, false priests and corrupt teachers are condemned:
“Her priests have profaned the sanctuary; her prophets have done violence to the law.”
(Zephaniah 3:4)
The rabbis taught that the destruction of the First Temple came because “the priests taught for a price and the prophets divined for money.” (Micah 3:11)
Hence, misuse of sacred duty is seen as the root of communal downfall.
Hinduism – Karma and Misuse of Dharma
Hindu scriptures also caution spiritual pretenders.
In the Bhagavad Gita (16:17–18), Lord Krishna describes hypocritical ascetics:
“Self-conceited, stubborn, filled with pride of wealth and learning,
they perform sacrifices for ostentation and not according to scriptural rule.”
And in the Manusmriti (4:195):
“He who wears the guise of holiness while pursuing sense pleasures
goes to the lowest hell.”
The principle is clear: the more sacred the duty, the greater the fall if abused.
Universal Message
Across all great faiths — Buddhism, Islam, Christianity, Judaism, and Hinduism — one truth resounds:
The fire of moral decay begins not among the ignorant, but among the unworthy guardians of truth.
When spiritual leaders lose sincerity, the light of faith turns into a flame of destruction, burning first those who misused it.
Reflection
May we learn from these timeless warnings —
to keep our hearts pure, our service humble, and our faith sincere.
For the sacred robe, the holy title, or the outward ritual cannot save those
whose inner fire is already kindled by hypocrisy.
အရှင်ဇောတိက နေပြည်တော် လယ်ဝေး
ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်မှ
ရဟန်းပြိတ္တာများ
အခါတစ်ပါး၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ရာဇဂြိုဟ် ပြည် ရှဉ့်နက်တို့ကို အစာကျွေးရာ ဖြစ်သော ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ (သီတင်းသုံး) နေတော်မူ၏၊ ထိုအခါ အသျှင်လက္ခဏနှင့် အသျှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်တို့သည် ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်၌ (သီတင်းသုံး) နေကြရာ
အသျှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်မှ ဆင်းသက်လတ်သော် နေရာ တစ်ခု၌ ပြုံးတော်မူ၏၊
ထိုအခါ အသျှင်လက္ခဏသည် အသျှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်အား ”ငါ့သျှင်မောဂ္ဂလာန် ပြုံးရယ်ခြင်း၏ အကြောင်းကား အဘယ်ပါနည်း”ဟု လျှောက်၏၊
ငါ့သျှင်လက္ခဏ ဤ ပြဿနာကို ဖြေခြင်းငှါ အချိန်ခါ မဟုတ်သေး၊ မြတ်စွာဘုရား၏ အထံ၌ ငါ့အား ဤပြဿနာကို မေးပါဟု ပြောဆို၏။
အဲ့သလိုနဲ့ ဆွမ်းခံသွား ဆွမ်းစားပြီး၍
ထို့နောက်မြတ်စွာဘုရားထံသို့ ချဉ်းကပ်ကြ၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးလျက် တစ်ခုသော နေရာ၌ ထိုင်နေကြပြီးသော်
ငါ့သျှင်မောဂ္ဂလာန် ပြုံးရယ်ခြင်း၏ အကြောင်းကား အဘယ်ပါနည်း”ဟု မေးလျှောက်၏။
ငါ့သျှင် ငါသည် ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်မှ ဆင်းသက်လတ်သော် (ဒိဗ္ဗစက္ခု အဘိညာဉ် ဖြင့်) ကောင်းကင်၌ သွားသော ရဟန်း ပြိတ္တာ ၊ ရဟန်းမိန်းမပြိတ္တာမ ၊ သိက္ခမာန်ပြိတ္တာမ သာမဏေပြိတ္တာ သာမဏေရီ ပြိတ္တာတို့ကို မြင်ရ၏၊
ထိုရဟန်းတို့၏ဒုကုဋ် သက်န်းသည်လည်း မီးအလျှံ ညီးညီး တောက်လောင်၏၊ ထက်ဝန်းကျင်အလျှံနှင့်တကွ ဖြစ်၏၊ အရောင်အလင်းနှင့်တကွ ဖြစ်၏၊
သပိတ်သည်လည်း မီးအလျှံတောက်လောင်၏၊ ထက်ဝန်းကျင်အလျှံနှင့်တကွ ဖြစ်၏၊ အရောင် အလင်းနှင့်တကွ ဖြစ်၏၊
ခါးပန်းကြိုးသည်လည်း မီးအလျှံတောက်လောင်၏၊ ထက်ဝန်းကျင် အလျှံနှင့်တကွ ဖြစ်၏၊ အရောင်အလင်းနှင့်တကွ ဖြစ်၏၊
ခန္ဓာကိုယ်သည်လည်း မီးအလျှံတောက်လောင်၏၊ ထက်ဝန်းကျင်အလျှံနှင့်တကွ ဖြစ်၏၊ အရောင်အလင်းနှင့်တကွ ဖြစ်၏၊ ထို ရဟန်းတို့သည် နာကျင်သော အသံကို ပြု၏၊
ငါ့သျှင် ထိုငါအား-”အံ့ဖွယ်ရှိစွ ဤကဲ့သို့သော သတ္တဝါဟု ရှိ၏၊ ဤကဲ့သို့သော ပြိတ္တာဟု ရှိ၏အကြံဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ကို မိန့်တော်မူ၏ – ”ရဟန်းတို့ တပည့်သာဝကတို့သည် ဤသို့သော သတ္တဝါကို သိလည်း သိနိုင်၏၊ မြင်လည်း မြင်နိုင်၏၊ သက်သေကိုလည်း ပြနိုင်၏။
ရဟန်းတို့ ရှေးကပင် ထိုရဟန်း ပြိတ္တာ ၊ ရဟန်းမိန်းမပြိတ္တာမ ၊ သိက္ခမာန်ပြိတ္တာမ သာမဏေပြိတ္တာ သာမဏေရီ ပြိတ္တာတို့ကို ငါ မြင်ခဲ့ဖူးပြီ၊ သို့သော်လည်း ငါသည် မပြောဆိုခဲ့ပေ။
ငါသည် ထိုအကြောင်းကို ပြောဆိုခဲ့ပါမူ
သူတစ်ပါးတို့သည် ငါ့အား မယုံကြည်နိုင်ကြရာ၊
ရဟန်းတို့ ထို ရဟန်းတို့သည် ကဿပမြတ်စွာဘုရား သာသနာတော်၌ ယုတ်မာသောရဟန်း ၊ ရဟန်းမိန်းမ ၊ သိက္ခမာန် ၊သာမဏေသာမဏေရီ တို့ဖြစ်ခဲ့ဖူးပြီ၊
ထို ရဟန်း ၊ ရဟန်းမိန်းမ ၊ သိက္ခမာန် ၊သာမဏေ ၊ သာမဏေရီ တို့၏ ထိုကံ၏ အကျိုးဖြင့် များစွာသော နှစ်တို့ပတ်လုံး များစွာသော နှစ်ရာပေါင်းများစွာ ပတ်လုံး များစွာသော နှစ်အထောင်ပေါင်းး များစွာသော နှစ်အသိန်းပေါင်း မျာစွာ ငရဲ၌ ကျ ခဲ့ရ၍
ထိုကံ၏ အကျိုးကြွင်းဖြင့်ပင်လျှင် ဤကဲ့သို့သော ခန္ဓာကိုယ် အတ္တဘောကို ရရှိခံစားနေရ၏”ဟု (ဟောတော်မူခဲ့လေသတည်း ။)
ပျားရည်အိုးကြီးကို မကောင်းသဖြင့် အမှီပြုပြီးတော့ ‹› ပိုးကောင်
မွှားကောင်လေးတွေ ခြင် ပုရွက်ဆိတ်လေးတွေ သေတယ်တဲ့
ဤ အတူသာလျှင် သာသနာကို အမှီပြုပြီးတော့ သီလမရှိတဲ့ အရှက်မဲ့တဲ့ ရဟန်း
တို့သည် အကျိုးမဲ့ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကြကုန်၏
အင်မတန် မြင့်
မြတ်စင်ကြယ်တဲ့ သာသနာတော်ကြီးကို အကြောင်းပြုပြီးတော့ သီလမစင်ကြယ်သော
မကောင်းတဲ့ ယုတ်မာတဲ့ အရှက်မရှိတဲ့ ရဟန်းတွေဟာ နစ်မွန်း
သွားကြတယ်တဲ့
လက္ခဏသံယုတ် နိဒါနဝဂ္ဂ
