The Curious Case of Miyanmar
(From The Readers ebook, Issue 2176 — translated for clarity and satire)
Long ago, in a corner of Asia near the Bay of Bengal, there existed a people known as the Miyanmar. They were once a distinct ethnic group, now studied as one of the world’s vanished civilizations.
After World War II, the Miyanmar managed to build an empire. But due to lawlessness, lack of accountability, a habit of blaming others without self-reflection, and a toxic culture of hierarchy and domination, they remained a fragile, unstable little nation for decades.
The people of Miyanmar had a peculiar belief: every problem was the government’s responsibility. And the government, in turn, believed every solution must come from ASEAN or the UN. So they kept asking for help—always.
As time passed, internal conflicts multiplied. Governments mushroomed like fungi, both inside and outside the country.
The working class fled abroad, leaving behind only two types of citizens: fighters and foreign-aid dependents. (Translated politely: warlords and beggars.)
By the late 21st century, they had intermingled with neighboring ethnic groups and disappeared as a distinct people.
Some researchers claim that in ancient cities like Bagan and Mandalay, you can still find remnants of the Miyanmar— faint traces, barely visible.
📝 Note: This satire is based on an article titled “Myanmar” from The Readers ebook, estimated to be written around 200 years ago.
prSdentsool87u56528y3630ua2ma2J2,ii61 gf2 uc3fc70ll2c2232210 ·
ဟိုရှေးတုန်းက အာရှတိုက်က
ဘင်္ဂလားပင်လယ်အော်အနီးက နိုင်ငံတစ်ခုမှာ
မီယမ်မာလူမျိုးဆိုတာ ရှိခဲ့ဖူးတယ်
မျိုးသုဉ်းပျောက်ကွယ်ခဲ့တဲ့ ကမ္ဘာပေါ်က
လူမျိုးစုတချို့ထဲမှာ လေ့လာစရာကောင်းတဲ့
လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုပါ
မီယမ်မာတွေဟာ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အပြီးမှာ
အင်ပါယာတစ်ခုကို တည်ဆောက်နိုင်ခဲ့ပေမယ့်
စည်းကမ်းမဲ့တာတွေ တာဝန်ယူမှု မရှိတာတွေ၊
ကိုယ့်အပြစ်ကို မပြုပြင်ဘဲ သူတစ်ပါးကိုသာ
ပုံချတတ်တာတွေ၊ ကြီးနိုင်ငယ်ညှင်းအကျင့်ဆိုး
တွေကြောင့် မတည်ငြိမ်တဲ့နိုင်ငံငယ်လေးတစ်ခု
အဖြစ် နှစ်ပေါင်းအတော် ကြာခဲ့တယ်
မီယမ်မာပြည်သူတွေဟာ သူတို့ပြုပြင်ရမယ့်
ကိစ္စမှန်သမျှကို အစိုးရတာဝန်လို့ပဲ
ထူးခြားစွာ သတ်မှတ်ခဲ့ကြတယ်
အစိုးရကလဲ သူတို့လုပ်ရမယ့်ကိစ္စမှန်သမျှ
ဒေသတွင်းအာဆမ်အဖွဲ့နဲ့ UN တို့က
မဖြစ်မနေကူညီပေးရလိမ့်မယ်လို့ချည်းထင်ပြီး
အမြဲတောင်းဆိုနေခဲ့ကြပါတယ်
အချိန်တွေကြာလာတာနဲ့အမျှ
ပြည်တွင်းပဋိပက္ခတွေ များပြားလာပြီး
မီယမ်မာအစိုးရ ဆိုတာတွေဟာ ပြည်တွင်းမှာရော
ပြည်ပမှာပါ မှိုလိုပေါက်လာခဲ့တယ်
အလုပ်လုပ်သူ လူတန်းစားတွေဟာ
ပြည်ပနိုင်ငံတွေကို ထွက်ခွာသွားကြပြီးတော့
ပြည်တွင်းမှာ စစ်တိုက်သူနဲ့ ပြည်ပကိုအလှူခံစား
ရပ်တည်သူဆိုပြီး လူတန်းစား ၂ မျိုးပဲ
ကျန်ရစ်ခဲ့ပါတယ်
(ယဥ်ကျေးအောင် ဘာသာပြန်ရရင်
နယ်မြေလုစစ်သားနဲ့ သူတောင်းစားပဲ ကျန်ပါတယ်)
၂၁ ရာစုနှောင်းပိုင်းမှာတော့ ဒေသခံမဟုတ်တဲ့
အိမ်နီးချင်းလူမျိုးနွယ်စုတွေနဲ့ သွေးနှောပြီး
မျိုးသုဉ်းပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်
အချို့သောသုတေသီတို့ရဲ့အဆိုအရ
ရှေးဟောင်းမြို့တော်များဖြစ်ကြတဲ့ ပုဂံ၊ မန္တလေး
စတဲ့ဒေသများမှာ မထင်မရှားအသွင်နဲ့
ကြွင်းကျန်နေတဲ့ မီယမ်မာလူမျိုးတချို့ကို
တွေ့ရသေးတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။
မှတ်ချက်။
2176 ခုထုတ်၊ The Readers ebook မှ
Myanmar ဟူသောဆောင်းပါးကို
ဆီလျော်အောင် ဘာသာပြန်ထားသည်။
ပုံ မှာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၂၀၀ ခန့်က ဖြစ်၏။
သွပ် သွပ် သွပ်
