Three Questions:

1. “What is the best time to begin everything?”

2. “Who are the best people to listen to?”

3. “What is the most important thing to do?’…

Three Answers: 1. The most important time is now.

2. The most important person is whoever you are with.

3. The most important thing is to help the person you are with.

@ “The Three Questions“ is a 1903 short story by Russian author Leo Tolstoy 

“The Three Questions” is a 1903 short story by Russian author Leo Tolstoy as part of the collection What Men Live By, and Other Tales. The story takes the form of a parable, and it concerns a king who wants to find the answers to what he considers the three most important questions in life.

Synopsis

One day, a king determines that he will be able to cope with any occurrence if he has the answers to three critical questions:

1. “What is the best time to begin everything?”

2. “Who are the best people to listen to?”

3. “What is the most important thing to do?’

Many educated men attempted to answer the king’s questions, but they all came up with different answers. The king decided that he needed to ask a wise hermit in a nearby village. The hermit would only see common folk, however, so the king disguised himself as a peasant and left his guards behind to see the hermit. The hermit was digging flower beds when the king arrived. The king asked his questions, but the hermit went on digging rather laboriously. The king offered to dig for him for a while. After digging for some time, the king again asked his questions. Before the hermit could answer, a man emerged from the woods. He was bleeding from a terrible stomach wound. The king tended to him, and they stayed the night in the hermit’s hut. By the next day, the wounded man was doing better but was incredulous at the help he had received. The man confessed that he knew who the king was and that the king had executed his brother and seized his property. He had come to kill the king, but the guards wounded him in the stomach. The man pledged allegiance to the king, asked for forgiveness and went on his way. The king asked the hermit again for his answers, and the hermit responded that he had just had his questions answered:

1. The most important time is now.

2. The most important person is whoever you are with.

3. The most important thing is to help the person you are with.

အရမ်းကောင်းတဲ့ ပိုစ့်လေးမို့

သူငယ်ချင်းအားလုံး ဖတ်စေချင်မိ။

“လမ်းဆုံ”

ဟိုတစ်လောက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ ပဲခူးဘက်က ဘုန်းတော်ကြီးသင်ပညာရေးကျောင်းတစ်ခုမှာ ပညာရေးနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အလှူလေး သွားလုပ်ဖြစ်ပါတယ်။ နေ့လည် ထမင်းစားပြီးတော့ ဘုန်းဘုန်းက ကျွန်တော်တို့တွေနဲ့ စကားပြောပါတယ်။ အလှူလာလုပ်တဲ့အထဲမှာ ဘာသာခြားတွေလည်း ပါတော့ တရားဟောတာထက် ဘဝနေနည်းဘက်၊ ပရဟိတဘက်ကို ဘုန်းဘုန်းက ဦးစားပေးပြောသွားတာပါ။

အဲဒီထဲမှာ ဘုန်းဘုန်းအတွက် အင်မတန်အကျိုးရှိခဲ့၊ ကျွန်တော်တို့နားထောင်ရသူတွေအတွက်လည်း သိပ်ကိုအကျိုးရှိစေမယ့် အကြောင်းအရာလေးတစ်ခုကို ပြန်ပြောပြချင်ပါတယ်။

ဘုန်းဘုန်း ခပ်ငယ်ငယ်ဘ၀က မိသားစုတစ်စုဆီမှာ အခိုက်အတန့် တည်းခိုခဲ့ဖူးပါတယ်တဲ့။ အဲဒီမိသားစုက ပညာတတ်တွေ ဖြစ်ပြီး အင်မတန်လည်း ငြိမ်းချမ်းကြပါတယ်။ တစ်ရက်တော့ မနက်စာဘုဉ်းပေးနေတုန်း ဘုန်းဘုန်းက ဘာရယ်မဟုတ် မေးလိုက်ပါတယ်။ ဒကာမကြီးတို့မိသားစုက ဘုန်းဘုန်းကို အင်မတန်မှ ဂရုစိုက်ကြတာပဲနော်၊ ဘာလို့ပါလဲ တဲ့။ အဲဒီမှာ ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ အိမ်ရှင်အန်တီကြီးရဲ့ အဖြေက ဘုန်းဘုန်းတစ်ဘ၀လုံးစာအတွက် အသုံး၀င်မယ့်အတွေးတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။

ဘာလဲဆိုတော့

တပည့်တော်ဟာ လူတစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်ရင် ဒီလူဘာဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ အနည်းနဲ့အများ ခန့်မှန်းနိုင်ပါတယ်။ ဘုန်းဘုန်းဆိုလည်း ခု ဘုန်းဘုန်းရဲ့ကြိုးစားအားထုတ်မှုတွေ၊ စာဖတ်အားတွေကြောင့် တစ်ချိန်မှာ ထင်ရှားလာမယ့်သူဆိုတာ တပည့်တော် သိပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ကျ ခုလို အိမ်ကို ဆွမ်းစားပင့်ချင်လို့ ကြွပါဦးဆို ဘုန်းဘုန်းလာနိုင်တော့မယ် မဟုတ်ဘူး။ တပည့်တော်တို့ကရော အမြဲဒီမှာ ရှိနေပါဦးမလား။ တပည့်တော်တို့ဟာ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားနေကြတာပါ။ ဘုန်းဘုန်းကလည်း ဘုန်းဘုန်းလျှောက်မယ့်လမ်း၊ တပည့်တော်တို့မှာလည်း တပည့်တော်တို့လျှောက်မယ့်လမ်း ရှိပြီးသားပဲ။ အဲဒီလိုလျှောက်နေတုန်း လမ်းဆုံမှာ အခိုက်အတန့် ဆုံတွေ့ကြတာပါ။ ပြီးရင် ဘုန်းဘုန်းလည်း ကိုယ့်လမ်းကိုယ်ဆက်သွားမယ်၊ တပည့်တော်တို့လည်း ကိုယ့်လမ်းကိုယ်ဆက်သွားမှာပါပဲ။ ဒါကြောင့် ခုလို ဆုံရတုန်းမှာ တပည့်တော်လုပ်ပေးလိုက်လို့ ဘုန်းဘုန်းအဆင်ပြေသွားတာလေး ကြည့်ပြီး ပီတိဖြစ်ချင်တာပါပဲ။ တခြားအကြောင်းရင်း မရှိပါဘူးတဲ့။

တက်လမ်းရှိသူမို့ တစ်ချိန်မှာ ကိုယ့်ကို အကျိုးပြန်ပြုအောင် လုပ်ပေးနေတာ မဟုတ်ဘူး။ အခိုက်အတန့်ဆုံတုန်းလေးမှာ သူအဆင်ပြေသွားတာကို ကြည့်ပြီး ပီတိဖြစ်ချင်တာပါ တဲ့။ အနှောင်အဖွဲ့ကင်းပြီး အေးချမ်းလိုက်တဲ့ စိတ်ထားလေးပါ။

အဲဒီအချိန်ကစပြီး ဘုန်းဘုန်းလည်း တွေ့ရ၊ကြုံရသမျှ လူတိုင်းကို လမ်းဆုံမှာ အခိုက်အတန့်ဆုံရသူလို့ သဘောထားပြီး ဒီအချိန်လေးမှာ ငါ သူ့ကို ဘယ်လိုကူညီပေးရမလဲ၊ အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးရမလဲ ဆိုတာမျိုးပဲ သဘောထားမိလာခဲ့ပါတယ် တဲ့။

ပတ်၀န်းကျင်မှာလည်း ကြည့်ကြည့်ပါ။

အထက်တန်းကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေ ခုချိန်မှာပြန်ဆုံဖို့ တော်တော်ခက်ကုန်ပြီ။ တက္ကသိုလ်တုန်းက သူငယ်ချင်းတွေဆိုလည်း အကွဲကွဲအပြားပြား။ ခု ခင်မင်နေရတဲ့ အလုပ်ကလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေရော၊ ဒီလူတွေနဲ့လည်း ခွဲရဦးမှာပဲ။ ပညာဆက်သင်တဲ့သူက သင်မယ်၊ အလုပ်ပြောင်းတဲ့သူက ပြောင်းမယ်။ ဒါဖြင့် အိမ်က မိသားစုနဲ့ရော။ ခွဲရမှာပဲ။ သိပ်ချစ်ရတဲ့ချစ်သူတွေလည်း တစ်နေ့တော့ ခွဲခွါရမှာပဲ။ ကျွန်တော်တို့တွေဟာ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်နေကြတုန်း အခိုက်အတန့်သဘော လမ်းဆုံမှာ တွေ့နေကြရတာသာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါက ရွေးချယ်လို့၊ ရှောင်လွှဲလို့မရတဲ့ အမှန်တရား။

ကျွန်တော်တို့ ရွေးချယ်လို့ရတာကတော့ အဲ့ဒီလို ဆုံရတုန်းအခိုက်အတန့်မှာ ဘယ်လိုသဘောထား၊ ဘယ်လိုစိတ်ထားမျိုးတွေနဲ့ ဆက်ဆံကြမလဲ ဆိုတာပါပဲ။

အခွင့်သာတုန်း နှက်လိုက်မဟဲ့၊ အနိုင်ယူလိုက်မယ်ဟဲ့၊ ပါးပါးလှီးလိုက်မယ်၊ ဂျင်းထည့်လိုက်မယ်၊ အဲ့လိုလုပ်လိုက်ရတဲ့အခါမှာလည်း အောင်နိုင်သူတစ်ယောက်လို ပီတိဖြစ်နေမယ် ဆိုတာမျိုး ရွေးလို့ရသလို၊ ကြုံရတုန်းလေးမှာ ငါ သူ့ကို အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးလိုက်မယ်၊ စိတ်ချမ်းသာအောင် ပြောပေးလိုက်မယ် ဆိုတာကလည်း ကိုယ့်ရွေးချယ်မှုပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ကိုယ်က တက္ကစီသမားတစ်ယောက် ဖြစ်နေသလား။

ကိုယ့်ကားပေါ်ကို ခရီးသည်တစ်ယောက်က နှစ်ခါစီးဖြစ်တယ်ဆိုတာတောင် ခပ်ရှားရှားပါ။ ဒီတော့ သူနဲ့ကိုယ်နဲ့ လမ်းဆုံမှာ ဆုံတုန်းလေး အဆင်ပြေအောင် ကူညီပေးလိုက်ပါ။ လိပ်စာသေချာမသိဘူးဆို ကူရှာပေးလိုက်၊ တွေ့တဲ့နေရာ ချမသွားနဲ့၊ နည်းနည်းလေး ပိုမောင်းပေးရတာကို ငွေမတန်တဆ ထပ်မယူနဲ့။

ကိုယ်က ဆရာ၀န်တစ်ယောက် ဖြစ်နေသလား။

ဘယ်လူနာမှ ဆေးရုံဆေးခန်းဆိုတာကို ခဏခဏ မလာချင်ပါဘူး။ ဒီတော့ ကိုယ့်ဆေးခန်းကို ရောက်လာတဲ့ လူနာတွေကို ရောဂါသက်သာရုံတင်မကဘဲ စိတ်ကျေနပ်မှုရှိအောင် ငါ ဘယ်လိုလုပ်ပေးလိုက်မယ်၊ ဘယ်လိုဆက်ဆံပေးလိုက်မယ် ဆိုတာမျိုး တွေးကြည့်ပါ။

ကိုယ်က စျေး၀ယ်စင်တာရဲ့ အရောင်းသမားတစ်ယောက် ဖြစ်နေသလား၊၊

ကိုယ့်ဆီရောက်လာသမျှ လူအားလုံးကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ရှင်းပြပေးပါ။ ကိုယ့်ဆီမှာ မရနိုင်တာတွေအတွက်လည်း သိသလောက် လမ်းညွှန်ပေးလိုက်ပါ။

ကိုယ်က ၀န်ဆောင်မှုပေးရသူတစ်ယောက် ဖြစ်နေသလား။

ကိုယ့်ဆီလာသမျှ Customer တိုင်းကို ကိုယ့်လိုပဲ သဘောထား၊ ကိုယ်ချင်းစာပေးပြီး အကောင်းဆုံး၀န်ဆောင်မှု ပေးလိုက်ပါ။

အဲဒီလိုသာ လူအားလုံး သဘောထားနိုင်ခဲ့ရင် ကမ္ဘာကြီး အတော်အေးချမ်းမယ်ဆိုတာမျိုးတော့ မပြောလိုပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သေချာတာက ကိုယ့်ဘဝလေးကတော့ အင်မတန် အေးချမ်းပါလိမ့်မယ်။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်းဟာ အဓိပ္ပါယ်ရှိနေပါလိမ့်မယ်။

ငါ အဲဒီတုန်းက သူ့ကို ဒီလိုပြောခဲ့မိလိုက်တယ်၊ လုပ်ခဲ့မိလိုက်တယ်၊ ကျေးဇူးတင်စကားလေးတောင် မပြောလိုက်ရဘူး၊ ဒါလေးတွေ မလုပ်ပေးလိုက်ရဘူး စသဖြင့် နောင်တရမနေချင်ဘူးဆိုရင် ဒီနေ့ကစပြီး လမ်းဆုံမှာ ဆုံတွေ့ရသမျှလူတိုင်းကို အကောင်းဆုံး ဆက်ဆံပေးလိုက်ပါ။

တကယ်တော့ အောင်မြင်တဲ့ဘ၀ဆိုတာ နောင်တရစရာ မရှိတဲ့ဘ၀ကို ခေါ်တာပါ။

Credit.