Ananda Thuriya’s Last Poem

(Bagan, 1171 CE)

I.
For one to rise in fortune’s light,
Another falls to shadowed night—
Such is Dhamma’s ancient way,
The law all things must heed and pay.

II.
A throne of gold, a crown’s bright glare,
Lords bowed in homage, jewels rare—
Yet know, O King, your splendid reign
Is but a bubble on the sea’s vast plain:
A breath, a flash, a fleeting day.

III.
“Spare me now!”—a plea in vain.
No blade can cleave what fate decreed.
All beings walk this transient road;
The body, firm, must shed its load:
No fortress built of flesh may stay.

IV.
Hands folded, head bowed to the earth,
I pray: should Samsara grant rebirth,
Let vengeance fade like morning dew.
With heart sincere, I pardon you—
My King, be free of guilt’s dark stain.
This blood I shed? Mere dust and rain.
—For all that lives must fade away.

အနန္တသူရိယအမတ်ကြီး

သူတည်းတစ်ယောက်၊

ကောင်းဖို့ရောက်မူ၊

သူတစ်ယောက်မှာ၊

ပျက်လင့်ကာသာ၊ ဓမ္မတါတည်း။

၂။ ရွေအိမ်နန်းနှင့် ကြငုန်းလည်းခံ မတ်ပေါင်းရံလျှက်.

ပျော်စံရိပ်ငြိမ် စည်းစိမ်မကွာ မင်းချမ်းသာကား

သမုဒ္ဒရာ ရေမျက်နှာထက် ခဏတက်သည့်

ရေပွက်ပမာ တစ်သက်လျာတည်း

၃။…ကြင်နာသနား

ငါ့အားမသတ် ယခုလွှတ်လည်း

မလွတ်ကြမ္မာ လူတကာတို့

ခန္ဒာခိုင်ကျည် အတည်မမြဲ ဖောက်လှဲတတ်သည်

မချွတ်စသာ သတ္တဝါတည်း။

၄။ ရှိခိုးကော်ရော် ပူဇော်အကျွန် ပန်ခဲ့တုံ၏

ခိုက်ကြုံဝိပါက် သံသာစက်၌ ကြိုက်လတ်တွန်မူ

တုံ့မယူလို ကြည်ညိုစိတ်သန် သခင်မွန်ကို

ချန်ဘိစင်စစ် အပြစ်မဲ့ရေး

ခွင့်လျှင်ပေး၏

သွေးသည်အနိစ္စာ ငါ့ခန္ဒာတည်း။

(ပုဂံ နရပတိစည်သူလက်ထက် မြန်မာသက္ကရာဇ် ၅၃၆ မင်းယဉ်နရသိင်္ခ၏ အထ်ိန်းတော်သား အနန္တသူရိယ မျက်ဖြေလင်္ကာ.. မှန်နန်းရာဇဝင်)